1. Αποσπασματικός  χαρακτήρας 

«...η  υπόθεση  του  ποιήματος  του  οποίου  δε  σώζεται  ειμή  σε  ένα  χειρόγραφο  το  πρώτο  άμορφο  σχεδίασμα,  εις  αυτό  ευρίσκονται  τα  απ.  1  και  3  [...]Το  απ.  5  ευρίσκεται  εις  άλλο  χειρόγραφο[...]  Τα  απ.  2, 4 και  6 τα οποία ευρίσκονται  εις  άλλα  χειρόγραφα  ανακατωμένα  με  διαφορετικήν  ύλη  στοχάζομαι  ότι  ανήκουν  εις  τούτο  το  ποίημα»  Ι.  Πολυλάς

2.  Προσφορά  του  σολωμικού  έργου

3.  Ο αγώνας του καλού  με  το  κακό 

«...κάθε  στίχος  του  (είναι  σαν  ένα  θρύψαλο  από  κάποιον  τεράστιο  μαγικό  καθρέφτη  που  έσπασε  πριν  ολόκληρος)  καθρεφτίζει  ολόκληρο  το  Σύμπαν.»  Α.  Καραντώνης

«Το  σημαντικότερο  δίδαγμα  που  βγαίνει  από  το  σολωμικό  έργο...ο  ασυμβίβαστος  τρόπος  που  αντίκριζε  τα  προβλήματα  της  τέχνης,  η  ακούραστη  αναζήτησή  του   για  νεότερες  πάντα κατευθύνσεις  στην  τέχνη του, η  ασίγαστη  προσπάθειά  του  για  την  καλλιέργεια  της  τέλειας, της  άψογης  μορφής...»  Εμ.  Κριαράς

στους  Ελεύθερους Πολιορκημένους και  στον  Πόρφυρα.

4. «Ο Πόρφυρας»

Μαζί  με  τον  Κρητικό  και  τους  Ελεύθερους Πολιορκημένους  εκδίδονται  το  1859,  δύο  χρόνια  μετά  το  θάνατο  του  Σολωμού,  από  τον  Ι.  Πολυλά  στην  πρώτη  έκδοση  των  Ευρισκομένων   «...αλλά  τον  καιρό  που  κυκλοφόρησαν  τα  Ευρισκόμενα  δεν  βρήκαν  την  απήχηση  που  θα  περιμέναμε.  Ο  ποιητής  είχε  προχωρήσει  πολύ  πιο  εμπρός  από  την  εποχή του, το μήνυμά του  έμεινε  ακατάλυπτο.  Θα  χρειαστούν  πολλά  χρόνια  ακόμα  ώσπου  η  νεοελληνική  ποίηση  να  αξιοποιήσει  το  δίδαγμά  του»  Λ.  Πολίτης   

5.  Μια  ερμηνεία  με  βάση  την  άποψη  του 

Ε.Γ. Καψωμένου: 

Ο  Πόρφυρας. 

Η  ισορροπία  ανθρώπου - κόσμου. 

Η  υπέρβαση  του  βιώματος  του  θανάτου.

ΦΥΣΗ

α)  ως  άλογη  βία,  δυσαρμονία,  καταστροφή,  ΚΟΛΑΣΗ

β)  ως  χώρος  κάλλους,  αγαθού,  αρμονίας  στην  πιο μαγευτική  της  ώρα,  ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ 

ΑΝΘΡΩΠΟΣ

α) ταυτίζεται  με  τη  ΦΥΣΗ - ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ  που όμως  λειτουργεί  και  ως  παγίδα

β)  που  παραμένει  ανεξάρτητος  και  ακέραιος έχοντας  ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Ο  νέος  γνωρίζει  τον  εαυτό  του:  χαρά < αυτοσυνείδηση <  ανεξαρτησία  απέναντι  στη  φύση.

Η  ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ  (αυτοσυνείδηση)  ως  ένα  ακανθώδες  πρόβλημα  της  σολωμικής  κριτικής.

Τρεις  κορυφαίες  στιγμές  ευδαιμονίας

1.  Συνείδηση  του  νέου  ότι  περικλείει  τον  Παράδεισο

2.  Αρμονική  σχέση  του  νέου  με  τη  φύση

3.  Αρνητικά,  ο  νέος  απέναντι  στο  τέρας,  συνείδηση  ότι  η  κόλαση,  ο  θάνατος  δεν  μπορούν  να  τον  αγγίξουν

Τρεις  βαθμίδες  ψυχικής  ολοκλήρωσης

1.  Είναι  εξαρχής  ηθικά  ολοκληρωμένος

2.  Αναγνωρίζει  την  υπαρξιακή  ταυτότητά  του  με  τη  φύση

3.  Συνείδηση  ακεραιότητας  απέναντι  στο  καλό  και  το   

     κακό  της  φύσης

Ουσιαστική  νίκη  του  νέου  που  αναδεικνύει  το  ανθρώπινο  πρόσωπο  πάνω  από το  θάνατο.