νεοελληνική λογοτεχνία

Δυο ρεμπέτικα τραγούδια ως παράλληλα για το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου "Με τι μάτια τώρα πια"

Κάποια μάνα αναστενάζει

μέρα νύχτα ανησυχεί

το παιδί της περιμένει

που έχει χρόνια να το δει

Πάνω στην απελπισιά της

κάποιος την πληροφορεί

ότι ζει το παλικάρι

και οπωσδήποτε θα ‘ρθει

Με υπομονή προσμένει

και λαχτάρα στην καρδιά

ο λεβέντης να γυρίσει

απ' τη μαύρη ξενιτιά (Ικαριά)

Στίχοι: Μπάμπης Μπακάλης, μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης,

Αφήγησή του Απόστολου Καλδάρα για το πώς έγραψε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»

«Ίσως κάποιοι πουν πως ξεχωρίζω το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι». Όχι. Αυτό το αγαπώ γιατί είναι ζωντανό. Δε μου έδωσε κάποιος το στίχο να βάλω τη μελωδία εγώ. Το έζησα τότε με τις συλλήψεις του 1945 μετά τους Γερμανούς, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος.

 Ήμουν στη Θεσσαλονίκη φοιτητής. Και εργαζόμουν για να εξοικονομήσω τα προς το ζην, σ’ ένα κέντρο, μ’ ένα φίλο, του οποίου το σπίτι ήταν στην Ακρόπολη κάτω από το Γεντί Κουλέ. Πηγαίναμε συχνά στο σπίτι αυτό. Τότε μαζεύανε όλους τους αριστερούς στο Γεντί Κουλέ. Ένα σούρουπο φεύγοντας από το σπίτι αυτό, και βλέποντας τη σιλουέτα του Γεντί Κουλέ, αυτό μου μίλησε, μου έδωσε την ιδέα.

Γι’ αυτό και πριν είπα:

«Νύχτωσε και στο Γεντί /

το σκοτάδι είναι βαθύ/

κι όμως ένα παλικάρι/

δεν μπορεί να κοιμηθεί./

Άραγε τι περιμένει/

όλη νύχτα ως το πρωί/

στο στενό το παραθύρι

που φωτίζει το κελί;

(όχι «με κερί» αυτά μας τα ‘κανε η λογοκρισία αργότερα).

Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει/

μα διπλό είναι το κλειδί/

τι έχει κάνει και το ‘ρίξαν/

το παιδί στη φυλακή;»

Θέλω να πω ότι αυτό το τραγούδι το αγαπώ πολύ, γιατί είναι ζωντανό για μένα. Ένα αυτό και ένα το «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο/ από κύμα αγριωπό». Έχω κι άλλα τραγούδια που αγαπώ, αλλά αυτά τα δύο τα ξεχωρίζω, λόγω αναμνήσεων.

από το http://www.3kala.gr/main/index.asp

και από το The Wall των Pink Floyd το  Mother

νεοελληνική λογοτεχνία